رقابت نفس‌گیر برای میزبانی المپیک ۲۰۳۶ بالا گرفته است. پس از درخشش ورزشکاران آفریقایی در المپیک پاریس، این قاره رویای میزبانی این رویداد بزرگ را در سر می‌پروراند. این در حالی است که آفریقا تاکنون از این افتخار بی‌بهره بوده است. هزینه‌های سرسام‌آور میزبانی المپیک، همانند آنچه در پاریس شاهد بودیم (حدود هزار میلیارد تومان)، چالش بزرگی پیش روی متقاضیان قرار می‌دهد.
با وجود قهرمانی‌های ستارگانی چون لستیل تبگو، بتریس چبت و تاتیانا اسمیت در پاریس، آفریقا هنوز منتظر تحقق رویای میزبانی است. پس از لس‌آنجلس در ۲۰۲۸ و بریزبن در ۲۰۳۲، تمام نگاه‌ها به المپیک ۲۰۳۶ دوخته شده است. کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) از پیشنهاد مصر و آفریقای جنوبی استقبال کرده و این موضوع شانس این دو کشور را برای میزبانی افزایش می‌دهد. تجربه موفق آفریقای جنوبی در میزبانی جام جهانی ۲۰۱۰، آن را در این رقابت جلو می‌اندازد، هرچند تفاوت‌های ساختاری میان جام جهانی و المپیک (به ویژه تمرکز بر یک شهر در المپیک) باید در نظر گرفته شود.
میزبانی المپیک مستلزم فراهم آوردن زیرساخت‌های عظیمی است. شهری که خواهان میزبانی است، باید ورزشگاه‌های مدرن و استاندارد برای حداقل چهل رشته ورزشی، امکانات تمرینی پیشرفته و محل اقامت برای بیش از ده هزار ورزشکار و همراهانشان داشته باشد. همچنین، باید زیرساخت‌های شهری برای ارائه خدمات مناسب به حجم بالای تماشاگران آماده باشد.
در حال حاضر، اندونزی (نوسان‌تارا)، ترکیه (استانبول)، هند (دهلی یا احمدآباد)، و شیلی (سانتیاگو) به طور رسمی درخواست میزبانی داده‌اند. همچنین، کشورهایی مانند مصر، آفریقای جنوبی، کره جنوبی (سئول یا استان جئولا شمالی)، قطر (دوحه)، عربستان (ریاض)، مجارستان (بوداپست)، ایتالیا (فلورانس یا تورین)، دانمارک (کپنهاگ) و کانادا (تورنتو یا مونترال) نیز به عنوان نامزدهای احتمالی مطرح هستند.
