باشگاه استقلال پس از فصل پرتنش و پرحاشیه‌ای که سپری کرد، با دستیابی به جام قهرمانی حذفی و صعود به سطح دوم لیگ قاره‌ای، توانست کام هوادارانش را شیرین کند—و آن‌چه این موفقیت را خاص‌تر کرد، تکیه کامل به یک کادر فنی تمام ایرانی بود.
در حالی‌که این باشگاه هزینه‌های قابل توجهی برای جذب مربیان خارجی صرف کرده بود، در نهایت این مجتبی جباری بود که سکان هدایت تیم را در دست گرفت و آبی‌ها را به موفقیت رساند. دو مربی خارجی قبلی—موسیمانه و بوژوویچ—نه‌تنها بدون تسویه حساب باشگاه را ترک کردند، بلکه پرونده‌شان حالا در فیفا دنبال می‌شود؛ وضعیتی که ممکن است استقلال را در آینده با جریمه‌های مالی روبه‌رو کند.
با این‌حال، تجربه نشان داد که اعتماد به مربی ایرانی نتیجه‌بخش است. جباری نه‌تنها خودش نقش سرمربی را به‌خوبی ایفا کرد، بلکه با دقت و دیدی فنی، تیمی کامل از متخصصان داخلی را دور خود جمع کرد. او جلال چراغپور، تئوریسین باسابقه فوتبال ایران را به‌عنوان مشاور تاکتیکی به تیم افزود—کسی که با آرامش و خرد خود از کنار زمین، به تصمیم‌گیری‌های جباری جهت می‌داد.
در ادامه، حضور سالار امینی، مدرس بدنسازی فدراسیون، نیز به تحول در آمادگی جسمانی بازیکنان انجامید. تیمی که از پیرترین ترکیب‌های لیگ بود، در لحظات پایانی و تا دقیقه ۱۱۸ باانگیزه و انرژی بازی کرد.
جباری همچنین توجه ویژه‌ای به فناوری‌های نوین داشت. استفاده از جی‌پی‌اس برای کنترل وضعیت فیزیکی بازیکنان در تمرین و بازی، با همکاری حمید عبدالوند پیگیری شد. علاوه بر این، دکتر فرج‌زاده به‌عنوان مشاور تغذیه به جمع کادر پیوست—اقدامی که جباری تأکید کرده بود هزینه‌اش را شخصاً تقبل کرده است.
چهره‌های فنی دیگری نیز در این موفقیت نقش داشتند؛ از هادی شکوری، دستیار فنی، گرفته تا محمدرضا امین صنایعی، مربی دروازه‌بان‌ها که جایگزین بی‌حاشیه‌ای برای غلامپور بود. عملکرد مثبت سید حسین حسینی در درون دروازه گویای کارآمدی این انتخاب‌هاست.
در این میان، علی شیخ‌الاسلامی، آنالیزور پرتجربه استقلال، با حضور کنار نیمکت و ارائه اطلاعات لحظه‌ای به کادر، از جمله با استفاده از آی‌پد در بازی فینال، نقش متفاوتی ایفا کرد—چیزی که کمتر در فوتبال ایران دیده می‌شود.
همه این‌ها نشان می‌دهند که یک ترکیب هماهنگ داخلی، با علم، تخصص و برنامه‌ریزی دقیق، می‌تواند بدون نیاز به نام‌های خارجی، تیمی را به قله برساند. حالا سوال کلیدی اینجاست: آیا زمان آن نرسیده که به مربیان ایرانی اعتماد بیشتری شود؟